Soms denk ik even dat ik ergens ben
Terwijl ik net als anders nergens ben
Ik weet niet wat het is
Een soort gevoel
't Is meestal op een rechtse keukenstoel
Een streepje zon glijdt uit op de plavuizen
En even denk ik dat ik nooit meer zal verhuizen
Even is het dan of ik al jaren dood ben
Omdat ik eind'lijk eventjes m'n plek ken
Even voel ik iets van eeuwig leven
Maar het is maar eventjes
't Is altijd maar heel even