Μια φορά μεστη φωτιά εμείςMia fora mesti fotia emeis
δυο ψυχές στο φως μιας αστραπήςdyo psychés sto fos mias astrapís
δυο παιδιά που γελούν στη βροχήdyo paidia pou geloun sti vrochí
μα τώρα πια σιωπή ναι σιωπήma tora pia siopí ne siopí

Κι αν λες πως νιώθεις τύψεις τύψειςKi an les pos niótheis típseis típseis
που’σβησες μια πυρκαγιάpou'svises mia pyrkagiá
τύψεις τύψεις που’φυγες μακριάtípseis típseis pou'fyges makriá
δε θέλω ούτε καλημέρα μέραde thélo outi kaliméra méra
πια δε σ’ αγαπώpia de s' agapó
με θέλει άλλος και τώρα τη ζωή θα χαρώme thélei állos kai tora ti zoí tha charó

Το πρωί που έφυγες εσύTo proi pou éfygues esý
είπα πως τελειώνει η ζωήeípa pos teleiónei i zoí
μα πάει καιρός που γυρνάει ο τροχόςma páei kairós pou gurnáei o trochós
κοιτάω ψηλά και ζω ξαναζώkitáo psilá kai zo xanazo

Κι αν λες πως νιώθεις τύψεις τύψειςKi an les pos niótheis típseis típseis
που 'σβησες μια πυρκαγιάpou 'svises mia pyrkagiá
δε θα μου λείψεις λείψειςde tha mou leípseis leípseis
φύγε μακριάfýge makriá
δε θέλω ούτε καλημέρα μέραde thélo outi kaliméra méra
πια δε σ’ αγαπώpia de s' agapó
με θέλει άλλος και τώρα τη ζωή θα χαρώme thélei állos kai tora ti zoí tha charó
ναι να το ξέρεις πως τώρα ξαναζώne na to xéreis pos tora xanazo
ναι να το ξέρεις πως τώρα τη ζωή θα χαρώne na to xéreis pos tora ti zoí tha charó