A luna, cara cantica, ne me in atra dedas
Aves, ex urbe aurea, ferte indicia mea
Aves, ferte cantam cara, ut lugeam et fata mala
Num in immudorum terra, clavus ille adhuc claudit pia

Quando tandem carebimus tanta miseria
Quom patria vastata nune iacet sub urticis
Ubi es, benigna domina
Cur non mittis lucem almam tuam
Ecce, terra infelix atra, veritas contra falsa nequit
Luna domina, quo adduces
Pergemus quocumque adduces
Potius nox tegat lumina, quam in falsa luce esse

Carmen triste nos non canimus
Etsi flentes pro nostrorum malo
Sed non lacrima tollit dura
Patria somno non potest reddi
Illa vincta fuit pressa
Tecta aurea voravit flamma
Sed renascetur rursum
Redibit nos larem ducet spe

(Cur) aerumnosae?
(Cui) aerumnosae?
Cur lacrimosae?
Cui lacrimosae?

Luna, claras terras lustra (assurge, o luna, etsi tantum manent dura)
Sicut aves per umbras vola (corda nostra premunt obscura, pudorque manet)
Et unda vasta foeda purga (sed luna ascendet, nec corda peribunt una)
Pro turba fida spem crastinam serva (audies fremitus undae, postea venient gaudia)

A luna nova, surgat luna pura casta
Fugio aerumnam, tecum nulla fleta

Sub luna rursus fiet clara terra